GARİP KALAN TEZENE

(Neşet Ertaş’ı Ölümünün 12.Yılında rahmetle anıyorum)

“Garip mahlaslı” Kültür adamı Neşet Ertaş’ın vefatında kaleme aldığı ve her ölüm yıldönümünde yayımladığım “Garip Kalan Tezene!” başlıklı yazımı ölümünün 12.Yılında da, sizlerle, paylaşmak istedim.

 “Avşar ve Türkmen” oymaklarına ait, adına “bozlak” dediğimiz uzun hava türkülerinin son temsilcisi, memleketimizin yetiştirdiği söz, saz ve ses’ in büyük ustası “Neşet ERTAŞ” 25 Eylül 2012 tarihinde vefat etmiştir.

Diğer bir ifadeyle Rahmeti Rahman’a kavuşmuştur. Ruhu şad olsun..! Bendeniz ölüm ve ötesine inananmış kaderci bir insanım.

Buna rağmen: “Kültür adamının” vefatına üzüldüm ve etkilendim. Kendisiyle dostluğum bulunan, yaptığı TV. Programına konuk olduğum Murat Çobanoğlu ve Âşık Mahsuni Şerif, ayrıca “versiyonu farklıda olsa” kendisine yakınlık hissettiğim, Yıldıray Çınar ve kendileriyle yakın hukukum bulunan Abdürrahim Karakoç gibi sanat ve kültür adamlarının ölümlerine çok üzülmüş ve etkilenmiştim.

“Türküleri Büyük Acıya” boğan konser verdiği insanlara “Saygısızlık olmasın ceketimi çıkarabilir miyim?” diyecek kadar tevazu sahibi bir beyefendi, olan Neşet Ertaş;

Babası Muharrem Ertaş, Çekiç Ali ve Hacı Taşan gibi “bozlak ustalarının” son halkası ve temsilcisiydi.

Ayrıca “bu toprakların sesi” kabul ettiğim/edilen büyük bir usta idi.25 Eylül 2012 tarihindeki vefatı ile “tezenesini, sevenlerini ve türküleri yetim” bıraktı ve Türkiye’yi derinden üzdü.

“Müziğin temeli ritmidir” diyen Neşet Ertaş, Erzurumlu Emrah, Yunus ve Dadaloğlu gibi Bozlak soyunun son temsilcisi ve “Bozkırın Garip Tezenesi idi”.

Neşet ERTAŞ, Şiir ezgileriyle birlikte kendini gösteren, Hayatıyla sanatı iç içe yaşamış Türk Halk Müziğini kırsaldan şehre taşımış usta ve büyük bir “Ozan’dı.

Devlet Sanatçısı unvanını “Ben Halkın Sanatçısıyım” diyerek reddetti. Ve ‘devlet sanatçılığı neymiş’ dedi ve “devlet sanatçılığı” lafını bir ayrımcılık olarak kabul ettiğini açıkladı.

Sağlam iradeli ve "devlet sanatçılığı” gibi “büyük imkânı” kabul etmeyecek kadarda soylu, ayrıca mütevazı bir adamdı. Kendisine “garip” mahlasını uygun gördü. Ama Onun da şikâyetçi olduğu şeyler vardı. Ama o şikâyetini hep sazına döktü/söyledi.

Bir kültür adamı olduğu halde tevazudan dolayı birazda kendisine haksızlık ederek “cahilim” dedi. Kadınlara “Nimet” gözüyle baktı. Çocukken annesi ölmüştü, eşiyle de uzun süre mutlu olamadı.

Buna rağmen, Anneden ve yârden yana ömründeki şanssızlıkları hep görmemezlikten geldi. Kadından şikâyetçi olmadı, kadını nimet bildi ve “iki büyük nimetim var biri anam biri yârim” dedi.

Kadına âşık oldu sevdi ve “Leyla’sını” böyle buldu. Neşet Ertaş türkünün, sazın ve sözün ustasıydı ama para için beste ve türkü yapmadı. Horasandan çıkışlarından itibaren sürdürülen “bozlak geleneğini” şehirleştirerek büyük kitlelere taşıdı ve o büyük kitleler onu derinden sevdi.

O ülkemizin bir değeri oldu ve eserleri hepimizin gönlünde taht kurdu ve “derin” yer buldu.

Zahide’m, Ah Yalan dünya, Gönül dağı gibi sayısını kendisi de bilmediği ülkemize binlerce eser kazandırdı. Kendisini “Yaşayan İnsan Hazinesi” kabul eden “UNESCO” ya hiç rağbet etmedi. Kendisi halkın gönlünde taht kurdu/ yer buldu ve kendisini öyle mutlu hissetti.

Şimdi; Sazını duvara astı, gönül rahatlığı ile gözlerini yumdu ve dudaklarını kapadı.

Son isteği, önemliydi “Bozlakların da babası” Muharrem Ertaş’ın ayakucuna defnedilmek istedi.

Muharrem Ertaş’a baba sevgisinden başka, “usta” saygısıyla baktı. Toplumda öne çıkmış böylesi seçkin insanların memleketlerine veya başka “mana anlamı” yükledikleri yerlere defnedilmek istemeleri beni duygulandırıyor.

Bu adamların memleket sevgileri ve büyük hasletleri, hoşuma gidiyor. Özellikle memleketlerine defnedilmek isteyenlere sonsuz saygı duyuyorum. Neşet Ertaş’a da son görevimizi yaparken kendilerinin de kabul etmeyeceği kesin olan, “mezhepsel Saiklerle” na’şını istismar etmek isteyenleri de kınıyorum.

O bütünleştiriciydi, bölücü ve ayrılıkçı değildi, büyük bir ozandı. O perdelerden çıkan nağmelere ahenk verdi ve Ses, Söz ve de Saz ustasıydı ölümünün 12. Yılında yeniden rahmetle anıyor ve sizleri “Ah Yalan dünya” türküsünün sözleriyle baş başa bırakıyorum.

Nezih Yıldırım 25.9.2012

Ah Yalan Dünya Hep senmi ağladın hep sen mi yandın, Bende gülemedim yalan dünyada Sen beni gönlümce mutlumu sandın Ömrümü boş yere çalan dünyada. Ah yalan dünyada, yalan dünyada Yalandan yüzüme gülen dünyada Sen Ağladın canım ben ise yandın Dünyayı gönlümce olacak sandım Boş yere aldandım, boş yere kandım Rengi gözümde solan dünyada Ah yalan dünyada yalan dünyada Yalandan yüzüme gülen dünyada Bilirim sevdiğim kusurun yoğdu Sana karşı benim hayalim çoğdu Felek Ruhu Şad olsun!... bulut oldu üstüme yağdı Yaşları gözüme dolan dünyada Ah yalan dünyada yalan dünyada Yalandan yüzüme gülen dünyada Ne yemek ne içmek ne tadım kaldı Garip bülbül gibi feryadım kaldı Alamadım eyvah muradım kaldı Ben gidip ellere kalan dünyada Ah yalan dünyada yalan dünyada Yalandan yüzüme gülen dünyada.

Neşet ERTAŞ Kırşehir