AŞK ÜZERİNE

“Elçek tabip elçek yaram üstünden.

Sen benim derdime deva bilmezsin.

Sen nasıl tabipsin yoktur ilacın.

Yaram yürektedir sara bilmezsin”

Erzurumlu Emrah.

Dünyanın tek kutuplu yöne doğru gitmeye başladığı 1990’lardan sonra, emperyalist ülkeler katliamlarını ekonomik sıkıntılarla taçlandırarak kendi dümen suyunda gitmeyen ülkelerin insanlarına dünyayı dar ediyorlar.

Bilhassa üçüncü dünya ülkelerine, emperyalistlerin reva gördükleri kan ve gözyaşını ekonomik sıkıntılarla devam ettiriyorlar.

Biz bu gündemin dışında; Aşk Üzerine düşünen insanları, yazıda ki, gerdanlıkla, girizgâh yapıp Âşık ve şairlerin tutkusuna bakmak istedik.

Önce Aşk’ın, lügat manası; “bir kimseye ya da bir şeye karşı aşırı sevgi ve bağlılık duygusu" diye yazılır.

Biz cümleye "bir şey(i)e arzulama/ulaşma isteği" kelimelerini de ekleyerek cümlenin daha anlamlı olmasına ışık tutalım.

Atilla İlhan: “Ben aşk nedir bilmem, Eski kafalıyım. Bir seni bilirim. Birde adın geçince, sıkışan kalbimi" der.

Atilla İlhan gerçekten aşkı bilmiyor mu? "Bir seni bilirim. Birde adın geçince, Sıkışan Kalbimi. “diyerek, bir ironiyle aşkı zımnen kabul etmiş olmuyor mu?

Hz. Mevlana; “Aşk nedir?” sorusuna “ben ol da bil!” demiş.

Aşkı anlamak için Mevlana, mi olmak gerekiyor?

Yoksa aşk sosyolojik olarak “ben olmak mı?” yoksa soruyla varlığı değerli kılmak mı?

Acaba, “benle” aşka değer katmak veya vuslata erme arzusuyla yaşamak mı?

Âşık Veysel Şatıroğlu “güzelliğin on para etmez, şu bendeki aşk olmasa” derken, siteminde, aşkın aşığa ve Maşuk’a değer kattığını mı söylemek ister?

Koca Yunus :“ballar balını buldum/kovanım yağma olsun. Canlar canını buldum/bu canım yağma olsun. “ derken; aşkın ne olduğunu ve önemini düşünmeden, “canlar canını”(aşkını) bulmak olduğunu mu anlatmak ister?

Aşkı lügatlerde aradığımızda yukarıda da geçen; “şiddetli sevgi, gönül verme, candan sevme, iptila, tutkunluk” gibi kelime yığınlarıyla anlatım görürüz.

Ama aşkı anlamaya bunların yetmeyeceğini ve “vuslat” arayanlara anlatamayacağımızı da biliriz. Aşklarda çile vardır ama aşkı yaşayana ‘çile çileyi’ unutturur.

Nitekim Fuzuli “aşk derdiyle hoşem, elçek ilacımdan tabip/kılma derman kim helâ küm zehri derman undadır.”

“Benim aşkımın derdine derman dermeye çalışırsan ben yaşayamam çünkü senin vereceğin ilaç içinde benim helak oluşumun zehri vardır. ”der ve dermanı derdin içinde görür “bir derdim var bin dermana değişmem” diyen şairi haklı çıkarır.

Mecnun olan “Kaysa” Aşk nedir diye sorsalar. Belki de “Leyla” derdi. Leyla nedir diye sorsalar. Belki de “Aşk” derdi.

Çünkü Leyla’dır onu mecnun yapan ve ona dert olup; Mevla’sını bulduran.

Gerdanlığa koyduğumuz: “Elçek tabip el çek yaram üstünden/ sen benim derdime deva bilmezsin/sen nasıl tabipsin yoktur ilacın/yaram yürektedir sara bilmezsin”

Emrah :”Beden doktoru ne anlar gönül yarasından! Der.

Divan şairi, Dertli:Aşık’ın bir türlü başının beladan kurtulmayacağını anlatır. “aşığın çok bela gelir başına/tahammül gerektir adu(duşman) taşına/şem-i ruh sarına aşk ateşine/yanmakta seyretsin pervane beni” der.

Aşk a düşen pervaneleri kıskandıracak kadar dönmekte ve maşuka ulaşmak içinde ateşlere yanmakta olduğunu anlatır.

Aşka düşenler dert ve çileye rağmen hallerinden şikâyetçi olmazlar.

Hz. Mevlana’nın sözü ile “aşk ruha gıda verir,”

Aşkı ve derdi olanlardan olmayı dilerim.

Hoşça kalın.