BAYRAM ARİFESİNDE, BİR TÜRKÜNÜN DÜŞÜNDÜRDÜKLERİ

Bir bayram arifesinde ve memleketime gitmemiştim. Bahçede çalışırken içten içe memlekete gitmeme sebepleri düşünüyordum. Aklıma bir türkü geldi ve birden kendimi türkünün içinde buldum.   

Muzaffer Sarısözen'in TRT repertuarına kazandırdığı türkünün sözlerine aşinalığım vardı. Türkülere yatkınlığım da fazlasıydı. İçimden öyle geldi ki, önlenemez bir arzuyla, türküyü söyledim.

Arada mırıldandıklarımı saymazsam, bu türküyü, ilk defa bu kadar güzel söylemiştim. Güzel söylediğimi de, beğenişimden biliyordum...

İnsan yaptığı işi beğendiğinde diğerlerinin de beğenmesi genel bir kaidedir ve kendim beğenmiştim.

Söylerken de, duygulanmıştım, ruhumu serbest bıraktım ve çevremde kimsenin olmayışından aldığım cesaretle türküyü rahat söylemiştim.

Çünkü Neşet Ertaş :

“Nerede Bir Türkü Söyleyen Görürsen, Korkma Yanına Otur... Çünkü Kötü İnsanların, Türküleri Yoktur!”diyordu ve benim bir türküm olmuştu.

Türkünün hikâyesini de incelemiştim. Bir gün sonra, bayram olduğunu biliyordum. Geçmişte kıt imkânlara rağmen her bayramda, köyüme gidişim gözlerimin önüne gelivermişti birden. 

Bugünkü imkânlara rağmen, köyü me gitmekte isteksizdim, isteksizliği min birçok sebebi vardı, ve gitmemek için, hiç bu kadar ayak dirememiştim.

Doğduğum topraklara gitme isteksizliği min, izahı zordu. Ruhumda yaşadığım, bunalımları da, biliyordum, ama izahını yapamıyordum.

Yoğun duygu içinde biten türkünün peşinden, Ahmet Sezgin’in derlediği  “Gele gele geldim anam bu kara taşa diye başlayıp, dostlar bayramınız mübarek olsun” diye biten türküyü hatırladım ve büyük bir istekle onuda söyledim.

Söylerken duygulanmamla, ağlamam bir oldu. Hâlbuki ağlamayı, aczi yet olarak değerlendirir dim ama bugün ben de ağlıyordum.

Hüzünlü halimi kendime sordum, ama tatminkâr bir cevap alamadım. İçimden geçirdiğim cevaplarda, çetrefilliydi ve sorular, soru içindeydi. Anlatabilmek de,kolay değildi.

Durumu iki kelimeyle özetlesem ne derdim diye düşündüm. Bulduğum cevaplar ancak kendimi tatmin etme yönündeydi. Çevremizde yaşayanların cehaleti ve ‘insanların kendini aşamaması’ diye düşünmüştüm o anda.

Bu arada, Âşık Veysel’in veciz sözü aklıma gelmişti ve:

“Anlatmam derdimi, dertsiz insana.”diyordu. Âşık Veysel

İnsan yakınlarının muhtaç olmamasına sevinebilmeli ve birazda ufuk sahibi olmalı. Bir insan tembelliği meziyet sanmamalı. Önde yürümeyi beceremeyenler, yürüyene destek olmalı.

Ama nerede?

İnsanlar yapılması gerekeni bilmiyorlar ve bilenle de yol yürümüyorlar, faydalanacakları kişilerden tam tersine rahatsız oluyorlar.

İnsani ilişkiyi de bilmiyorlar ve bilmediklerini de bilmiyorlar. Körü körüne birilerinin peşine takılıp gidiyorlar. Ben hiç bir siyasi lidere, kardeşimin tırnağını değişmem ama o lidere saygısızlıkta etmem.

Bitmeyen parti taassubuna, akıl erdiremem. Ülkede, particilik aidiyeti neredeyse dini inancın önüne geçti ve insanlar yakınlarının kalbini kırıyorlar.

Allah (cc) Kuran-da, yüzden fazla yerde “hiç akletmezmisiniz” diye ferman ediyor ama düşünen, akleden olmuyor.

Bir düşün, yetenekli akrabalara sahip olduğun için şükret ve başkalarıyla uğraşma. Unutma ki başkalarıyla ve yakınlarıyla uğraşan hiç kimse başarıya ulaşamaz.

Ayrıca, Allah (cc), “birbirinizle didişmeyin/çekişmeyin zayıf düşersiniz.” diyor, daha ne desin?

Hesapsızlık yüzünden birikimleri su oluyor ve kıskançlık başlıyor, böylece işler kötüye gidiyor, bu durumdan da akli selim kişiler rahatsız oluyor ve üzülüyor.

Peygamberimiz şahsında Allah bizi ihtar ediyor ve sesinizi yükseltmeyin diyor. Sesinizi yükseltmeyin demekle, bağırmayın çağırmayın demiyor zira ölçülü olmayı öğütlüyor. O zaman insan oluşumuz konuşmamızı ve ölçülü olmamızı gerektiriyor.

Bir yerde ölçü yoksa o yerde herkes kendi yoluna gider ve böyle bir durumdan, ancak fırsatçılar istifade eder. Nitekim öyle de oluyor.

Emperyalist devletlerin zayıf devletleri sömürdüğü gibi, şahıslarda zayıf düşenlerin mülküne tecavüzden çekinmiyor ve kavga edenler zayıf düşüyor ve fırsatçılara davetiye çıkarıyor.

Karan bole fırsat vermemek için, fakirlikte bölüştüğün ekmeğin hatırına birbirinizle iyi ilişkiler içinde olmayı öneriyor; tavırsızlık tan ve bencillikten uzak durması gerekiyor.

Konu başlığı olan duyguların gözyaşına dönüştüğü bir anda çok şeyler düşündüm. Akraba ve tümden insani ilişkiler ve kardeşler arası bozulan hak hukuk dengeleri ve fevri davranışları, her yönüyle gözden geçirdim.

Aç ve sefil halleriyle kaynaşan insanların mutluluğunu gözümden, akan şerit gibi izledim. Zenginleşen insanların, birey olma sevdasına kapıldığını ve gönlüne yalnızlık yaşattığını, bozulan dengelerle, kıskançlık olgusunun ortaya çıktığını hatırladım.

Memleketime gitmediğim bu bayram arifesinde  “BİR TÜRKÜNÜN DÜŞÜNDÜRDÜKLERİ.” ile içimi döktüm.

Hoşça kalın.

Nezih Yıldırım 15.7.2022